►Opinyon ng Malikot na Imahinasyon

Bago ako mag shut down ng laptop biglang bumanat si Pareng Ely, kasama ng kanyang bandang di makakailang dinala ang madla sa kawalan. Tumigil saglit ang mundo, kasabay ng pagpasok ng isip ko sa ibang dimenyon na puro ala-ala ang tumatakbo sa hinagap na hapo sa maghapon trabaho.


Bumanat ba naman ng MINSAN, at nagdala sakin sa kawalan.

"Minsan ay parang wala nang bukas sa buhay natin, Inuman sa magdamag na para bang tayo'y mauubusan. Sa ilalim ng bilog na buwan, Mga tiyan nati'y walang laman Ngunit kahit na walang pera Ang bawat gabi'y anong saya."

Bakit ko nga ba naalala ang mga kaibigan ko? dahil ba kasama ko sila sa tawanan? katagayan sa inuman? karamay sa walang katapusang iyakan? at kasama sa lahat ng pagtatakip at kasinungalingan? marahil hindi at marahil oo. Marami akong kaibigan na sa tuwing may kailangan ko ay nagdadatingan, at hanga ako dahil sila ay may simpatya sa aking tunay na nararamdaman. Meron din naman hindi alam kung ano ang nais kong iparating ngunit umiintindi parin sa akin sa kabila ng maraming gawain.Sila nga ay KAIBIGAN!


Sila ay masasabi kong isang mainam na halimbawa kung bakit ngpapatuloy ang isang tulad ko na lumaban sa mundo, at ipakita kung gano ako nahubog sa pamamagitan ng barkada at mga kaibigan ko. Sila ang nagturo sakin upang lumaban ng walang dahas, bumali ng sungay ng demonyo ng walang armas at ang magpakumbaba bilang isang tao na may pananagutan sa Dyos at Bayan. Alam kong marami kayo, nagpapasalamat at sumasaludo ako sa bawat isa at alam nyo naman kung sino sino at kung anong klaseng halimaw kayo. Basta, hanga ako at nandyan kayo para supilin ang sobra sa akin, ipaalala ang mga dapat gawin at ilatag ang plano para sa HINAHARAP natin!



P.S. sinulat ko to para malaman nyo na malapit na ang pasko, at naghihintay ako sa mga regalo na ibabalot nyo :)

“SK(Sangguniang Kabataan) is our Last BEST hope for good Governance” – Atty. Christian Natividad. Isang napahalagang pangungusap na lalung bumuhay sakin para ito’y aking maisulat.

Bugbog na ang sector na kumakatawan sa kabataan sa dami ng batikos at hinala na kung saan saang bibig nagmumula. Nagiging tampulan ng tukso, nagiging sentro ng usap usapan sa Bara-barangay na kami daw ay walang ginagawa at lagi lang nakatunganga. Aking sasagutin ang mga FAQ’s, haka-haka at mga suhestyon ng mga taong walang alam sa sector na aming kinabibilangan at aming pinaglingkuran. Dahil sa kadahilanang hindi naming maipaliwanag ang aming nararamdaman nung dahil hindi naming alam kung saan magsisimula sa dami ng kanilang mga hinala.

Dapat daw buwagin na ang Sangguniang Kabataan dahil wala naman daw nagagawa.

Ano ang mga problema?

1.Hindi ko sinasabi na lahat kami ay epektibong lider kabataan, alam namin na lahat kami ay may kahinaan at may kanya kanyang dahilan na kung minsan ay hindi napagtutuunan ang mga protekto na dapat tutukan.

2.OO, tama nga at may pondo kami sa IRA(Internal Revenue Allotment) na binibigay ng Sangguniang Barangay bilang 10% na SK funds. Pano kung hindi kasundo si Kapitan? Aray, kahit anung ganda ng proyekto at kahit gano kasipag ang konseho ay mababale wala din ang sikap na ginagawa para maihain ang mga proyekto.

3.Immature daw mag isip ang mga Kabataan, 15-17 ang range ng mga lumalahok sa SK at wala pa daw kakayahan na pangatawanan at gampanan ang tungkulin na iaatang.

4.Nagagamit daw kami ng kung sino sinong pulitiko at bata pa lamang ay alam ng sira na ang sistema at bulok na ang mga isip sa mga maling gawain na itunuro ng mga nakakataas at nananakot sa kanila.

5.Maliwanag na gastos lamang daw sa Gobyerno ang SK. Simula sa halalan hanggang matapos ang termino.

Mga kasagutan na nagmula sa malikot kong isip.

1.Lets meet halfway, hindi kaya ng SK Chairperson ang tungkulin nya kung sya lang mag-isa, kaya nga may mga Kagawad para sumuporta sa lahat ng mga proyekto na ninanais ng Sanggunian. Wala kasing “Honoraria”, yan ang dahilan ng iba kaya ang mga SK kagawad ay naglalahong parang mga bula. Hindi natin sila masisisi dahil human nature ang nararanasa nila pero nalimutan na ata nila ang sinumpaang tungkulin na maglingkod para sa Bayan na walang kapalit at bilang boluntaryong kawani.

Isa sa mga naisip kong solusyon dito ay ang pagbalik ng insentibong pang edukasyon sa bawat kawani ng SK. Hindi kasi nabibigyan ng pantay na tingin sa lipunan kung ikaw ay isang SK kagawad kumpara bilang tagapangulo ng Sanggunian. Kaya kadalasan ay hindi nabibigyang halaga ang kontribusyon ng mga kagawad ng SK kaya medyo nawawalan sila sa gana para maglingkod at tumulong sa mga proyekto na dapat na isakatuparan.

2.Ang pondo ng Sanggunian, kahit napagkasunduan ay dadaan padin sa KAPITAN. Pano kung ayaw ng kapitan? E di ulit na naman? Panibagong proyekto na kung sino lang ang may gusto? Kung maari sana ay ihiwalay na ang pondo ng SK sa Sangguniang Barangay para maging independent talaga ang SK. Hindi kasi maiaalis sa iba na may maitim na hangarin pairalin ang pagiging magulang sa lahat ng aspeto at pati ang mga Kabataan na naglilingkod ay hinahawahan ng mga kalokohan sa lipunan. Ating tandaan na ang pera na yan ay pera ng Kabataan at hindi dapat mapunta sa kung saan saan.

3.Maturity stage ang dinadaanan ng mga Kabataan sa edad na 15-17, ito rin ang panahon kung kelan nagiging mature ang mga Kabataan sa mga bagay bagay. Ang problema lamang ay masyado silang bata pa para pumasok sa isang legal na kontrata na nagagawa lamang ng mga may edad na 18 pataas. Na kung titignan ay maliit lamang ang deperensya ngunit malaki ang masasayang sa termino nila kung hindi magagampanan ng mahusay ang mga trabahong naiatang sa kanila.

4.Hindi sila magagamit kung may sapat silang kaalaman at sapat na hurisdiksyon para may masumbungan at malapitan. Sila ay isang sanggunian na non-partisan at may kakahayan na magplano at gumawa ng nararapat na hakbang sa ikabubuti ng kanilang nasasakupan. Kung tama ang puno, asahan natin na tama din ang bunga. Resulta? Mas progresibong barangay at mas may kakayahang mga kabataan!

5.Gastos ba kamo ang pagsanay sa mga kabataan para maging susunod na Lider ng Bayan? Gastos ba kamo na magkaroon ng boses ang mga kabataan para maibulalas ang kanilang mga kahilingan at mga proyektong inaasam? Hindi siguro. Pinagakakatiwalaan ang mga kabataan dahil tayo ay may angking kakayahan, taglay na talino at sipag na higit na kailangan ng bayan!

Bukas! Oo bukas! Matatapos na ang panibaging libro ng kasaysayan ng mga kabataang nag-alay ng serbisyo sa kanilang nasasakupan, at isisilang ang mga bagong lider na kakatawan sa uhaw na sektor na sumisigaw ng kakaibang serbisyo at makabagong mga proyekto.


Iceman2010

Madaming tao, parang palengke parang mall. Nag-uunahan ang mga sasakyan at nagkakarera na parang buwis buhay. Ang mga tao, lakad ng lakad. Ang iba nagkakalat at ang iba ay walang pakialam. Ung iba nga nagkakalat pa at kung di kuntento ay minsan ay dumudura pa.

Lubak lubak, bato bato at unti unti ang progreso. Nakakalungkot dahil pinagkakaperahan pa ng mga nasa lipunan na mapagsamantala. Kamot ulo nalang si mamang driver kapag nalubak at nahulog ang mga barya na pupulutin ni batang paslit na maagang natuto sa sistemang manhid.

Ginagawang parking lot ang mga lansangan kaya naman buhol buhol hanggang sa tarangkahan. Burado ang mga pedestrian at maging mga aso at palaka ay napipipi at nasasagasaan. Wangwang dati, ngayon naman ay palakasan ng buga ng tambutso at pahangasan ng nakakasilaw na ilaw na nakakadisgrasya kay Totoy LABO!

Ang mga traffic light ay pundido pa, at ang mga dyip ay lumilipad na talaga. Mga bus ay nagkakarambola at mga fx ay nagpapayabangan sa pintura. Si MRT at LRT nalang ang piping saksi sa mga nangyayari sa lansangan na hindi masolusyunan, at malabong pang masolusyunan sa kawalan ng disiplina ng bawat isa na gumagamit at dumadaan.

Walang helmet ang nagmomotor at puro porma, ang kulang nalang yata ay makipagkarera nadin ang mga bisikleta para IN nadin sila. Lansangang kaysikip, pilit paring pinagwawalang bahala dahil sa nakagawian ng mga dumadaan. Minsan nga naisip ko na kung meron na dapat baguhin sa umpisa ay ang ating mga kalsada dahil dito natin nakikita kung tayo nga ba ay may disiplina.

May mga traffic sign nga wala namang sumusunod, may tawiran nga hindi naman gingamit at kung saan peligroso ay tinataya maging buhay ng batang paslit. May batas pero walang aksyon, may naninita pero kulang sa inpormasyon at may mga tao na walang pakialam sa mundo na kung tutuusin ay sila rin ang makikinabang sa pag sasaayos ng lansangan at trapiko.

Nalilito, nalilito, nahihilo, nahihilo na ako sa lansangan natin na kay gulo. Naniniwala ako na maayos parin ito sa panahon na ang disiplina ay bumalik at mapatawad ang mga sadyang walang pagnanais na gamitin at lumagay sa daang tahimik.

Hello Philippines and hello World. Yan ang bati ni Cap. Ronaldo Mendoza sa bisperas ng laban ni Venus Raj. Ano ang kanyang kailangan? Simple lang, maibalik sya sa pwesto at kwestyunin ang desisyon ng Ombudsman.

Were caught asleep in a tense situation while waiting for another move or an explosion. Sumabit ng malupit ang Perlas ng Silangan na nagresulta sa pagsigaw ng katarungan ng nasa katabi nating Island.

Who’s to blame? No one? Ganyan tayong mga Pilipino, turo dito turo doon. Pero nakalimutan yata nila ang principle ng pagtuturo na ginawan ko ng sariling bersyon, “once you point a finger, remember that there are three fingers left and are currently pointed to yourself”.
Nagkaroon tuloy ng permature publicity ang “Philippines” sa trending topic ngtwitter at facebook. Sari saring komento pero ang mas masakit ay kapwa Pilipino ang biktima dito. Ikinakahiya ang sariling lahi sa ating bansa at sa home bae ng mga biktima at “RACISM” ang pamamahiya.

Walang nanawagan ng kapayapaan kundi ko pa nakita ng tweet ni Jackie Chanand i quote “HK is a nation built by a lot of different people..don’t worry! We do not hate!”

Madaling manisi pero ang solusyon sa lahat ng suliranin ay magsisimula sa sarili. Mas mainam na nga naman ang sobra kesa laging kulang. Kulang ang gamit ng ating Kapulisan. Ang media ay masyadong naging bayani sa panahon na nakatutok sa mahalagang issue ang sambayanan. Ang mga USI ay nagkalat kaya ang isa sa kanila ay tinamaan at ang mas nakakainis ay ang nagpapicture pa na mga ignorante na lalong ikinainit ng ulo ni mga HK nationals.

Kawawa ang mga namatay, kawawa ang pamilya ni Mendoza at kawawa ang sambayanan. Mabuti nalang at nakabawi si Venus Raj na pansamanatalang pinawi ang muhi ng bawat isa. Kaya ngayon ay tutok satin anmg buong mundo, at di naman ako nawawalan ng pag-asa na makakabawi ang lahing Pilipino.Ganyan naman tayo, sanay sa gipitan at hindi papatalo kahit inaapakan!

Malinaw sa bawat isa na ang buhay ay hindi madali. Ika nga sa isang t-shirt na nakitako, "Ang buhay nga naman parang BATO, Its hard!" Tama nga naman, di nako nagtataka sa mga kababayan ko kung bakit dumadaing sa lahat ng bagay gaya ng mainit, nagugutom, at inaantok. Natural yan pero matuturing na sakripisyo kung dadaanin sa pagiisip ko. Nalilito at naguguluhan nga ako e kung paano nakapasok ang isda sa lata na tinawag na sardinas. Isdang tanga nga daw sya, pero sakripisyo ang ginawa nya para may maiulam ka. Make sense?

Nakatawag pansin sakin ang mga matatanda na kahit may sakit na iniinda, may kahinaan na ang tenga at malalabo na ang mata ay nagtatrabaho pa para sa pamilya nila.Hindi ba kahanga hanga? Ngunit sa kabila ng lahat ay may nagsasamantala padin sa kanila na hindi naaawa sa kalalagayan nila.

Ang sakripisyo para sakin ay parang Espirito na pumasok sa loob ng bote ng coke, para bigyan ng kwela at dating ang paginom ng softdrinks. Parang itlog na sumama sa Mayonaise na kahit naglaho man ang dilaw sa ay go lang para sumarap ang Palaman. Para ding aso na lagging nakabantay at laging loyal na kahit walang pagkain ay keri lang dahil mas mahalaga ang pagpapahalaga sa amo nya. Pero sa lahat ng ito ay marami din ang ika nga ay epic fail sa fairy tale. Na parang nabasag ang bote ng coke at dina napakinabangan ang laman dahil hindi nagmulto ang espirito na nakapaloob sa kanya. Para ding lata ng sardinas na na naexpire at di na makain ang nasa loob na sana ay naipanlaman sa nagugutom na sikmura. At Para ding aso na nagbabantay pero nasilaw sa buto at pinapasok ang magnanakaw sa isang malalim na gabi. Lumalalim at umaangat, eto ang naisip ko na solusyon.Ginawang plastic ang lalagyan ng coke para ligtas sa basag at mainom ng lahat,nilagyan ang mayonnaise ng preservatives para mas tumagal ang buhay a tbinubusog ang aso para makapagbantay ng husto. Magulo hano? Pero nakikita ko na nagiging mainam para maisakatuparan ang bawat kagustuhan at pangangailangan ng tao sa mundong ibabaw.

Panay ako halimbawa kasi wala ako halos magawa, natulog na matagal ang aking diwa sa pagsulat at palagay ako ay tinamaan nako ng kalawang mga barko ng Pilipinas ay matatagpuan. Dahil maging ako ay nagsasakripisyo din dahil maraming dapat na gawin, madaming dapat patunayan,madaming nararapat na itama at kailangang mapuna. Kanya kanyang sakripisyo, magkakaibang resulta. Pero sa kabila ng lahat ay hindi nahulog ang diwa dahil sa sariling pamamaraan ay nakalikha ng hindi maitatanging kabutihan sa kapwa. Pamilya man, kaibigan at strangers sa kahit saan ay may mapupulot na aral at may mararamdaman na kasiyahan hindi lang sa pamamagitan ng tawanan, higit sa lahat ay ang hindi showy na pagmamahal na nagtatago sa SAKRIPISYO na bansag ng karamihan. :)



Ano nga ba ang saysay ng puso na kahit hindi pa nagiging saging ay naluluto na natin at masustansya paring kainin? Matagal na inaalagaan at kung hihintayin ng lubusan ay tsaka pa lang makikita at malalasap ang tagumpay ng pamumunga at ginhawa sa pagtangal ng mabigat sa kanya(puno ng saging). May nagsabi na kaya na ang saging ay nagmamahal din? Na ang kanya talagang gusto ay magbigay ng pagkain at buhayin ang mga tao na sa bunga nya ay kakain. Pero sa lahat ng puno ay sa kanya ako bilib sa taglay nyang pag-ibig. Ilabas ba naman ang puso at ipangalandakan sa mundo at ibigay sa tao ang BUNGA nito. At habang nabubuhay ay magsisilbi hanggang sa huling sandali na bunga nya ang kapalit. I found it sweet!

Talaga nga naman na masarap ang mga bagay na pinaghihirapan at hindi dinadaan sa santong paspasan. Kung si Juan Tamad ay naghihintay sa Bayabas na mahulog nalang habang nakahiga ay di natin sya masisisi. Maliban sa sya ay tamad(daw), ay isa din syang pasensyoso at mapaghintay na tao. Sinabi ba sa kwento na si Juan ay sadyang tamad para kunin ang hinog ba Bayabas? hindi naman diba? Malay ba natin kung hilaw pa yon at hinihintay nya talaga at binabantayan para hindi makuha ng iba? Ewan ewan sadyang bitin ang kwento na kung iisipin natin ay masama syang tao, larawan ng katamaran at nahusgahan dahil sa pagpapakita ng kanyang natural ba ginagawa. Pero ang hindi natin alam ay sa bawat tao ay may natatagong hiwaga na malalaman lamang natin kapag tayo ay nagbukas ng ating mga gunita at diwa.

Hindi matatapos kay Juan Tamad at sa Puso ng saging ang aking kwento. Pano kung ang puso ng Saging ang hinihintay mahulog ni Juan? Mas lalo kaya natin syang isumpa dahil sa kanyang katamaran at hindi magandang halimbawa? Ganito kasi tayong mga tao na mahilig manumbat at naninisi kahit hindi kasali sa problemang kinakaharap ng kapwa. Tama nga na si Juan ay nagbigay ng hindi magandang halimbawa pero para sakin ay sya'y may dugong Bayani at may aral na ibinaba sa lahat ng PILIPINO na hanggang ngayon ay humihinga at nakikipagsapalaran pa. Wag nating kalimutan na sya ay PILIPINO na nagtataglay ng isang malupit na pangalan at nagmulat satin sa "KATAMARAN" na sakit ng lipunan, na nararapat mawala sa bawat isa at magkaroon ng puso ng saging na mapagbigay sa KAPWA nya.

Bitin as much ang approach ni PNOY sa kanyang mga tinuran, hindi sa binabatikos ko sya pero bitin lang ako talaga. Napakageneral ng mga gusto nya at malimutan ang mas maliliit na problema na sa susunod ay tinik na sa panunungkulan nya.

Ang sector ng Agrikultura na naghihingalo na dahil sa hindi sapat na suporta ng gobyerno ay mukhang nawala sa hulog dahil di manlang nya napasaringan ng kanyang mga plano. Ang PAGASA na kinagalitan nya nung nakaraang linggo na magoobserba lagay ng ating panahon ay lalung malalagay sa alanganin dahil ang pondo ay bitin parin. Trabaho, trabaho, trabaho pano ka gagawin sa anim na taon nyang termino? Mukhang ang ekonomiya ay ipapaubaya nya sa NEDA at sa Economic Analyst nya.

Hindi nga sya nangako pero ang mga PILIPINO ay mangangapa sa kung ano ang magagawa, naninindigan para mawala ang korupsyon sa gobyerno pero ang ekonomiya at mga serbisyo ay mukhang despalinghado. Dismayado ako kasi nagsumbong lang sya sa taumbayan, dismayado ako kasi kulang at bitin ang mga nilalaman, dismayado ako dahil mukhang madilim pa ang sinasabi nyang tuwid na daan. Pano natin malalaman ang kanyang mga plano kung secret yata ang lahat ng ito, pero bilib ako sa naibibigay nyang inspirasyon sa mga tao para mangarap at tumanaw ng mas mataas. Nagagawa nyang magbigay ng inspirasyon sa Bayan na kulang nalang ay lumuha sa bigat ng mga dinadala at mga sakripisyo.

Eto na ang FINALE sa sinulat ko. Marami man ang nasabi nya o kakaunti, hindi masama kung tayo ay maghintay sa kanyang magagawa at hindi rin masama kung magrereklamo tayo sa mga sa tingin natin ay hindi tama. Nabubuhay tayo sa demokrasya na pinagkaloob ng kanyang Ina na may karapatan ang bawat isa. Wag sana nya sayangin ang pagkakataon at ang panahon dahil ang bawat araw, oras, minuto at Segundo na lumilipas ay bawat Pilipino ang nakasampa sa kanyang mga balikat. Kahit di sya ang may pagkukulang ay sa kanya parin mababato ang sisi ng hinaharap, kawawa kung tutuusin pero malakas kahit saan man dumating. Nasa kanya ang kapangyarihan at nasa kanya ang malaking responsibilidad, para ibangon ang BAYANG ito at muling bigyan ng dangal.

Paalala lang, hindi masamang umiyak kung ang dinadala mo ay mabigat. Ang lahat ng mabigat pag binitiwan ay gumagaan. Lahat ng magaan ay may timbang at sana ay pagtuunan ng pansin kahit mababa ay basa ng timbangan. Timbangan ang pinaglalagyan sa hustisyang kailangan ng bawat isa at ito ang kulang sa ating bayan na kailangang TUTUKAN. Tutukan sana ang isyu at kailangan ng BAYAN at wag unahin ang sariling KAPAKANAN. Kapakanan ng mga mamamayan ang punuan at hindi bulsa ng nakaupo sa PAMAHALAAN. Pamahalaan ang mangangasiwa sa kanyang nasasakupan para mapanatili ang KAPAYAPAAN. Kapayapaan ang susi sa tagumpay ng bayan tungo sa pagunlad ng bawat mamamayan at sa pagbibigay ng HANAPBUHAY. Hanapbuhay ang nais ng bawat isa para mabuhay ng disente sa makasaysayang bansa na payapa sana pagdating ng BUKAS. Bukas ay hindi ang kahapon na nagpapaalala ng mga maling gawa at paling na paniniwala, tayo ay hahakbang na patungo sa isang makabuluhang pamamahala(sana) at bubuhayin ang karapatan ng bawat isa na mabuhay ng matiwasay, payapa at malayo sa lahat ng gulo sa lipunan. Pilipino ang tutulong sa kapwa PILIPINO at magaangat sa BAWAT ISA na MULING TINGALAIN NG MUNDO!

Naaalala nyo ang mga kwento ni Lola Basyang nung bata pa tayo? Dinadala nya tayo sa isang dimension na kakaiba at puno ng hiwaga. Namamangha at natutulala sa mga pangako ng kasiyahan at hiwagang sa ibang dimension matatagpuan. Pero kanina tumigil ang mundo ng bawat Pilipino sa mundo, dahil nagpahayag na ng mga kanyang hangarin ang Pangulo.

Satisfied? Hmmmm, mahirap sagutin. Hanga ako sa tibay nya na labanan ang koruspyon. Pero nagkaamnesia yata sya at naligaw sa kanyang sinasabing tuwid na daan. Sinabi nya na magpapasa ng batas para sa Fiscal security ng bansa na magsisiguro sa pagkukunan ng pondo sa bawat proyekto. Maganda diba? Pero nasan ung freedom of expression bill at ung RH bill na sinusulong ng kanyang mga kapartido? Hmmmmm. Sabagay nagsisimula pa lamang sya, malay natin ay maihabol nya pagpasok ng ika – isangdaang araw nya.

Agree ako na gawan nya ng paraan ang ating Hukbong Sandatahan. Susmaryosep! Sa lawak at laki ng ating dagat at himpapawid ay ano nga ba ang magagawa ng mga lumang gamit para maprotektahan ang yaman ng bayan kung mas matanda pa kay McArthur ang mga kagamitan. Hindi remedy ang kailangan kundi modernisasyon sa kanilang hanay. Isa pa ay ang pagpapabilis ng pagpoproseso ng negosyo na tamang tama dahil mataas ang unemployed na kababayan natin na kung magiging self employed ay mababawasan ang unemployment rate kasabay ng paglaki ng kita ng bansa sa tax na kanilang ibabayad.

Nalula lang ko sa pagkwenta sa mga isiniwalat nyang mga halaga. Daig pa ang algebra at calculus dahil nag error ang calcu ko sa kakasolve sa nawalang pondo ng bansa. Nakakahinayang dahil tunay ang mga datos nya na alam na natin kung saan napunta ang budget na dapat sana ay para sa bawat isa. Nakakalungkot para sa mg amagbubukid dahil ang inaasahan nilang lupa at tinangay yata ng agos dahil di manlamang nahagip sa kanyang pananalita. Talo rin karaniwang manggagawa dahil sa kawalan ng direksyon hinggil sa pasahod at pagsasamantala ng contructualization sa kanila.

Sabi nga ni PNOY “Pwede na ulit mangarap”. Pwede naman mangarap noon pa kaya nga lang ay sadyang inaagaw ito ng mga sakim at mga ganid sa lipunan na dapat ibaon sa hukay. Mga salapi na para sa bayan sana ay napunta pa sa kanilang mga bulsa!

Pasadahan natin ang isa pang nakalimutan nya, ang KALIKASAN na ang buong mundo ay pinipilit na alagaan. Hindi maitatangi na malaki ang sira na n gating likas na yaman, kasabay ng pagdami ng populasyon na patuloy na umubos sa yaman ng inang kalikasan na hindi napapalitan o nabibigyang pansin sa lipunan.

Pagkatapos ng kanyang mga pahayag ay ano nga ba ang uunahin sa bawat salita na namutawi sa kanyang mga bibig? Ang aking hiling sana ay magising ang mga Senador at Kogresista na mag akda ng sapat na batas na may pangil at hindi bungi upang supulin ang mga tiwali.Effective Legislation kasi ang magpapatakbo sa bansa na ito para makamtam ang pagunlad na matagal na nating inaasam maging sa panaginip at hinagap.

Bilang isang karaniwang Pinoy, pano nga ba tayo magrereact sa mga tinuran ni PNOY? Bibilib? Nagtataka? O di satisfied sa mga tinuran nya? Unang taon pa lamang nya at nagpapasikat pa lang naman sya para sa mga programa na gagawin nya. Abangan nalang natin ang susunod na mga ihahain nya tsaka tayo humusga kung kasinungalingan ang lahat ng sinabi nya sa SONA!

It’s been 2 years exactly today when I woke up so early with my mom’s familiar serenade voice. “Ejay! Ejay! O bakit??” Nagtataka ako noon kung bakit ako gigisingng ing maaga e walang namang pasok. I asked my mom, “O Bakit?” She replied,”Si Kiko anak patay na.” Sa sobrang shock ko I was not even thinking kung naghilamos naba ako o ano ba ang itsura ko kung lalabas ako ng bahay papunta sa kanila. That sudden situation holds my breath for at least 3 minutes while my heart is continuously pumping negatively. Hindi ko na tinanong kung tototo ang balita o tsimis lang, agad ako tumakbo at pumunta sa bahay nila para alamin ang balita na sumira sa mga pangarap na binuo ng nakalipas.

I arrived sa bahay nila 7am, sad atmosphere collide in every individual in front of me. Naririnig ko ang pagtangis ng INA na hindi ko pa naririnig sa aking talambuhay. Sumasabog ang hinanakit sa bawat hininga at hagulgol at sinabayan pa ng pagluha ng kabiyak na walang magawa kundi patahanin ang halatang bagabag na supling. Sa isang di inaasahang pagkakataon ay isang sobrang higpit na yakap ang sumalubong sakin, sobrang bigat na hindi ko maipaliwanag at mahirap tumbasan ng salita lalu na sa harapan ng magulang na lumuluha.

Naramdaman ko na parang ipinagkait samin ang lahat sa mundo at parang wala ng pag asa na darating sa mga susunod na minuto.Lahat sila na nakikita ko ay wala sa sarili, balisa at may kinikimkim sa dibdib. Nais ko mang humagulgol ay hidi ko nagawa, pinigilan ang sarili para sila’y may paghugutan ng lakas. Sino pa ba ang tatayo at magbibigay ng lakas ng loob kundi ang pinakamatalik na kaibigan na nagdurusa na ang loob.Dahil wala pa siya sa kanila ay umuwi muna ako para magpalakas ng loob, at kahit papaano ay bumawi ng katatagan dahil medyo sasabog na ang dibdib ko noon sa lungkot.

Nang ako ay bumalik kinagabihan, ay nakita ko ang kanyang kalunos lunos na kalagayan.Sabi ko nga “Wala ng mangungulit uminom kahit may pasok kinabukasan, walang magpapatak ng tatlong piso sa inuman, wala ng magsasabi na kaya natin yan at wala na ang PINAKAMATALIK kong KAIBIGAN!” Sumuko man ang katawan nya sa tinamo na aksidente sa lansangan ay alam kong gusto ng puso nya na lumaban. Dahil siya ay isang ulirang ama, mabait na anak at isang tunay na KAIBIGAN sa mga nakakakilalang higit sa kanya!

Alam nyo ba na siya ang tao na di yata marunong malungkot at mahihiya ang problema sa tawa at pagsasaya na ginagawa nya. Magkasama kami mula sa kalokohan papunta sa eskwelahan at pag gawa ng mga kagaguhan. Sa kanya ko natutunan ang pagiging simple at makuntento sa buhay, naging daan siya para malaman ko ang suliranin kung papaano maging isang batang ama. Ipinakita nya sakin ang kulay ng mundo sa pamamagitan ng bisyo, naroon na butasan nya ang tenga ko at hikayatin na manigarilyo. At sabi ko pa nga “Sige pare ko, basta para sayo!” Sanggang dikit maging sa basketball at kahit maliit ay pag naargabyado ay babangasan ang mukha kahit higante ang sa kanya ay umargabyado. Larawan ng kamusmusan na nakikipagbuno na sa mga hamon ng buhay kahit na medyo naligaw ang landas ay hindi sinisisi ang Maykapal sa sinapit na kapalaran.

Natapos man ang lahat sa kaparehong araw sa taong kasalukuyan ay para sakin ikaw ay buhay. Mananatili na inspirasyon na kung saan man ako makarating ay aking baon, magbibigay ng kaisipan para hindi sumuko sa lahat ng hamon dahil ikaw ang nagturo para tawanan ang mga pasakit na lilipas at maglalaho. Kami man ay nangungulila ay sa isang banda kami ay masaya, dahil isa ka na sa mga kasama ng Panginoon nating ama. Kulang man kaming mga barkada mo, ay may isang upuan ka pa rin sa inuman natin at ika nga nila ay kahit nasa langit ay tutungga ka pa din.

Ito ay hindi para magpaalam, kundi pagpapasalamat at pagkilala sa mahalaga mong naitulong para kami ay mamulat. Isa ka mang malaking kawalan, pero higit kang malaking BIYAYA na dapat ipagpasalamat na kahit sa sandaling panahon ay naibahagi sa amin ng Diyos ang mensahe ng PAGKAKAIBIGAN na iyong PINAGKALOOB.

R.I.P Jose Francies “Kiko” Pineda – July 19, 2008.

LSS ako sa kantang “SHE” ng groove coverage na may lyrics na “She is the one that you never forget, she is the heaven scent angel you’ve met, oh she must be the reason why God made a girl, she is the story the story is she.” Sana tama ung lyrics ko . Sino sila? Para sakin ay sila ang mga nilalang na may malaking gampanin na kinakailangan ng lipunan na hidi makaikakaila na bawat isa ay nakatingala sa kanila.

Sila din madalas ang biktima ng karahasan at minamata ng lipunan, laman ng malalaswang pahayagan at laganap ang pag abuso sa kanilang mga karapatan na nagreresulta sa pagbaba ng kanilang moral. Larawan daw ng kahinaan at sa diskriminasyon ay suki ngunit astig sa makabagong pananaw. Ngunit sa lahat ng mga unos sa kanilang buhay ay sila ay nakatayo padin at LUMALABAN! Nagbibigay ng inspirasyon sa karamihan dahil kanilang pinapatunayan sa lipunan na sila ay may kabuluhan, at ang kahulugan ng buhay ay ipinapasa sa susunod na henerasyon na magdadala sa kanila sa tuwid at malinis na landas ng kayang harapin ang bawat hamon at emosyon.

Sila rin ang gabay at ILAW ng tahanan at minsan ay haligi narin sa pagkawala ng makakatuwang sa hanapbuhay para itaguyod ang pamilya na umaasa sa kanya. May makakahigit pa kaya sa pagmamahal ng isang ina? sa paglalambing ng nobya na kahit may dala na sa sinapupunan ay inaalagaan ka? At ang babaeng paslit na nangungulit sa konting oras para maglaro at ngumiti sa musmos na mundo? Aba mag-isip tayo lalu ka na LALAKI ka, kasi baka sumosobra ka na sa pagtrato ng hindi maganda!

Kaya ko naisulat ito ay para bumawi at magbigay ng galang, dahil ako man ay maraming pagkukulang na dapat pagbayaran na di ko tinatanggi sa kahit sino pa man. Naging mayabang kasi ako noon sa aking mga kakayahan at sa kanila ay naging mailap dahil sa sakit na dinulot sa aking puso at isipan. Hindi lamang paghingi ng tawad kundi lubos din na pagkilala sa kanilang kontribusyon na kanilang ginagampanan. Naisip ko na kawawa ako kung wala kayo, sino kaya ang magpapangiti sa AMA na kailangan ng kalinga at sino ang gagabay sa bagong henerasyon na ngayon pa lamang nagsisimula.

Para naman sa mga kalalakihan sa tabi tabi na walang ginawa kundi abusuhin ang kanilang karapatan. Humanda na kayo dahil may karma na dadalaw sa inyo, at maging sa panaginip ay dadalawin kayo. At kung di kayo magbabago ay walang humpay ang kalbaryo na dadaanan nyo na pwedeng sumingil pati sa buhay natitirang oras nyo sa mundong ito. 

Nakita kita at nalaman ang mga kakahayan, nagkausap at nagsabihan ng problema kahit medyo may kalayuan. Pero para sakin ay di parin lumalabas ang tunay na ikaw na tunay na haharap sa mga hamon ng buhay. Malayo ka pa nga sa finish line kung tutuusin ay sumusuko ka na at tumitigil na sa mga hamon na may mga nakatagong hiwaga, at nais mong maging masaya na tila walang problema na dala dala.

Tandaan mo na ang pangarap ay hindi mag-isang tinutupad, parang kalsada na wala kang kasabay na dumaan at parang ibon na kulang ang pakpak para lumipad at tumaas. Mas maraming kasama at nakikilala ay pasarap ng pasarap pero kung kalsada ay napupuno pag traffic so pano na diba? I mean, gawing balance kasi anu mang kulang at masama ay HINDI TAMA!

Naglahad kadin ng mga kagustuhan na puro halos sa pagibig nakasentro ang mga nilalaman. Medyo nalitang ang isip ko sa kakaisip ng ipapayo kasi kakaiba minsan ang trip mo. Perpekto yata ang term na bagay sa hinahanap mo, pero paumanhin binibini walang ganyan sa States o sabihin na nating di sya nageexist. Kasi kung perpekto ang hinahanap mo ay simula nung bata hanggang magkaisip ako ay walang banal na tao na nagparamdam sakin na sya ay perpekto. Ayaw ko lang na magexpect ka sa isang kaisipan na hindi maganda sa paningin ng bawat isa, matuto tayong tumangap ng kahinaan at maging bukas sa suliranin at pagkakaunawaan.Kung un kasi ang hanap mo ay tiyak di sya matututo, walang lugar sa pagkakamali at walang puwang ang mga mangmang sa paligid.

Pag-ibig ang nakikita kong kahinaan mo na tiyak magpapabagsak sa mga pangarap mo. May mga bagay kasi na dapat sineseryoso at may mga bagay din na dapat pansinin. At kung magulang mo na ang problema ay matuto ka sana na tumangap ng galit at serimonyas nila. Para din naman sayo ang sinasabi nila at ayaw lang nila na mapahamak ang anghel na pahiram sa kanila. Ginagabayan lang nila tayo sa kung ano ang dapat at kung ano ang tama para kasunod nila tayo sa tama na landas na kanilang tinatahak. Magsilbi din sana silang simbolo para sa ikatatagumpay mo at wag nating sirain ang tiwala na satin ay ipinagkatiwala at ibinigay ng buong buo.

Alam ko na may kakaiba sa mga babae na tulad mo pero isa lang ang masasabi ko na tumatak sa isip ko, natutuwa ako sa tuwing magkausap tayo at nagsusumbong na parang bata na kulang nalang ay humagulgol. Nais ko sanang malaman mo na nasa likod mo lang ako at kahit madalas na nalilimutan o maalala manlang ako ay di naman ako magbabago pagdating sayo. Dahil isa ako sa mga nakapaligid sayo na naghahangad ng kaligayanahan mo at isa sa mga masaya kapag nakikita kang walang problema na pabigat sa mundo na ginagalawan mo. Tandaan mo sana na walang imposible basta mangangarap, walang mahirap basta magtatyaga at walang gusot na hindi naaayos sa taong marunong MAKINIG at marunong SUMUNOD. 

Bagong administrasyon, bagong pamamahala, mga bagong mukha at mga bagong panata. Iyan ang mukha ng ating bansa na ipinakikita ng bawat isang Pilipino na naghahangad ng pagbabago. Nagtatanong at nagtataka kung pano magsisimula sa pamamagitan ng panibagong ideya at mga makabagong istratehiya na makakatulong sa Bayang Ina.

Kung marami ngang naiwang problema sa ating bayan ay sya rin namang mamanahin ng susunod na maglilingkuran. Para lamang yang kaldero na pag sinalang mo sa kahoy ay mauulingan at kahit urungan ay may matitira paring mga mantsa ng nakaraan. Maging sa pag-ibig man ay ganyan, minsan kang nasugatan at ang tiwala’y lumipas sa pagdating ng bukas ay hindi mahirap na hanapan ng butas.At tayo man nung ginawa ng Dyos ay may mga mga kasama at hindi nasimula from zero at sa haka haka.

Mababaw kung tutuusin pero malalim ang ugat na nakatali sa ating mga bisig, sanay tayo sa karaniwang sistema at kahit na sabihin natin na pagbabago ay andyan na ay hindi parin maiiwasan ang problema. Kapag ba maliligo ko ay laging ulo ang binabasa mo sa unang buhos na tabo? Di ba minsan ay inuuna mo muna ang putik sa iyong paa o ang langis sa iyong mukha tsaka ka palang babalik sa ulo para matapos na ang ritwal sa umaga. Sa totoo lang ay ayoko talaga ng lumang sistema lalu na sa pulitika, pero ang iba na naiwan sa kung saan ay walang habas parin ang gampanin sa mga nakakasulasok na mga bagay.

Hindi ko sinasabi na mali ang magsimula sa una o kaya naman ay hindi maganda na yakapin ang bagong simula. Kasi kahit hindi natin tignan ng mabuti ay meron parin namang magaganda sa nakaraan na mahirap baliwalaain at talikuran ng basta basta. Kailangan planuhin ang mga bagay bagay bago ituring na walang kwenta o di na kailangan, kasi kung hindi nga tayo lilingon sa pinanggalingan ay wala daw tayong paroroonan. Pero, kung makakabuti ang mga panibagong gawa na sa tingin natin ay TAMA e di ituloy na natin ang mga dapat asikasuhin bago pa lumipas ang panahon na sa isang iglap ay wala na sa mga kamay natin.

Marami ang nagtaas ang kilay sa aking opinyon, marami ang nagtatanong, marami din ang gustong malinawan sa aking binitiwang pahayag. Eto po ang masasabi ko. Mayroon kasing mga bagay sa mundo na dapat manatili,gaya ng araw na nagbibigay ng init, ang ulan na nagbibigay ng tubig at hangin na nagbibigay daan para tayo ay manatiling buhay at humihinga parati. Parang isang kandila na pag nasindihan ay nauubos at pag nalusaw at dapat tunawin muli para magamit at magbigay ilaw muli. Isang kaisipan na mababaw pero malalim ang pinag-ugatan, na sa aking sarili ay bumibihag kasabay ng panaginip ko sa tuwing dadako sa gabi at matutulog. Nakakulong sa selda ng kaisipan ang ideya ng iba na ayaw pakawalan dahil naipit na sa sistema. Magising sana ang bawat isa kung gusto nating mapaunlad ang sarili kasama ng BAYAN na mayaman sa kasaysayan at uhaw sa tunay na KATOTOHANAN!

Kilala nyo ba ko? Kung oo pano nyo nasabi? Di basabi nila, “Tell me who your friends are and i will tell you who you are”. If i not mistaken ito un. Pero isa lang aspeto ng buhay ang barkada at malaking parte ng pagkatao mo ay ang mga magulang na nagpalaki sayo lalu na ang TATAY mo.

Haligi ng tahanan sa matandang katawagan, nagbabanat ng buto para buhayin ang pamilya at may matayog na pangarap sa pagdating ng bawat bukas. Kalokohan ang hindi pag amin sa tunay na nararamdaman kahit di naipapakita ay alam natin na iyan ay nandyan lang, isang magandang halimbawa dahil ngayon ay araw ng mga AMA.

Ang Tatay ko ay matipid. Ayaw gumasta ng basta basta sa sarili nya pero pag sa aming magkapatid ay sobra sobra kung maglabas ng pera. Walang trabaho na inuurungan, walang responsibilidad na tinatalikuran at higit sa lahat ay idolo sa paningin ng sumulat nito dahil sa walang sawa na pag agapay mula ng ako ay isilang hanggang sa kasalukuyan.

Daig pa ng Mama na to si Superman sa totong buhay, isa syang Tubero, Electrician, Tindero at Businessman. Di lang yan, sa gabi ay Chef pa yan at namamalengke kasabay ng paghihilik ng karamihan. Seryoso sa pagtatrabaho pero kahit pagod ay wala kang maririnig na reklamo at kahit santambak pa ang kalokohan mo ay sasakyan kapa nito pra di mabasag ang trip mo.

Hindi man nakatapos ng Elementarya ay daig naman ang mga nasa opisina, dahil sya mismo ang tumutuklas sa mga karunungan na karaniwan ay nagsisimula sa paaralan. Sabi nga nya “Ako, di nakapag-aral pero nagsipag ako at walang tinatangihang trabaho”. Doon ako nagkaroon ng lakas para magpatuloy sa hamon ng buhay dahil kung hirap lang ang pagbabasehan ay Beterano ng maituturing ang TATAY ko dyan. Sya ang dahilan kung bakit malawak ang aking isipan, dahil sa kanyang mga naituro para ako ay tumayo at sa kanyang suporta para ako ay magpatuloy at wag yumuko.

Masasabi ko na the best ang tatay ko, isang ulira at mapagkakatiwalaang tao na pag tinignan mo ay seryoso. Siya ung tipo na hindi magpapauli pag hinamon mo, at bumabanat ng malupit na katwiran at gusto pang akoy ipasok sa hukuman.

Di nga matatapos ang Pagiging TATAY sa pagiging ama ng tahanan at magtrabaho para sa ikabubuhay ng pamilya. Ito rin ay parang gwardya na nakabantay 24 oras, parang doktor na nakamonitor sa bawat pintig ng puso at Arkitekto na gumuguhit ng Bluepringt ng buhay ng bawat pamilya, lalu na at para sa anak upang di danasin ang hirap. Kaya di natatapos ang aking pasasalamat sa lahat ng nagawa ng aking AMA, simula sa unang pagmulat ng aking mga mata papunta sa pagpasok ko sa eskwela hanggang sa kung saan pa man ako papunta.

Kaya ikaw, magpasalamat ka sa kanya hanggang nandyan pa sya. Dahil di tayo sigurado sa panahon at maaaring mangyari, iparamdam mo ang tunay na pagmamahal bilang sukli sa mga pawis na idinilig nya sa lupa para itaguyod ka. Magpasalamat at huwag mahiyang humingi ng tawad sa mga pagkukulang, tao din naman sila na naghahanap ng pagmamahal at nangangailangan ng kalinga. Na kung manggagaling pa sa anak ay walang kapalit na luho o kung ano mang artipisyal na saya. Kaya saludo ako sa aking TATAY at sa lahat ng mga AMA na di nagsasawa para gumabay at mag-aruga sa bawat isa!

Cheers for our Dad’s. :)

Sa pag-gising sa umaga ay wala nakong iniintindi. May kakainin, may perang babaunin at walang dapat isipin kundi ang panibagong araw na parating. Maswerte nga akong maituturing dahil di ko pa halos nararamdaman ang tunay na problema ng lipunan pagdating sa loob ng aming tahanan.

Ung mga nakikita natin sa TV na nagugutom, Namamalimos, Naglalako ng bulaklak ay pawang totoo, at hindi iilan ang nagsasakripisyo para labanan ang hirap na pasan pasan sa araw araw na nagiging mitsa ng kanilang kalungkutan. Halos di nila alam ang gagawin para pagkasyahin ang maghapong kita sa lumalaking pamilya at tumataas na halaga ng mga bagay na nakikita ng mga mata. Kung ikaw ay nagiisip at nagtatampo sa mga magulang mo, kung bakit ayaw kang ibili ng laptop, psp at ipod ay isipin mo ang iba na ni damit ay wala at ang sikmura ay nagwawala. Iniisip ang bukas kung walang isasaing, kung uulan ay kung ano ang ipapantatabing at pano ang hinaharap kung walang diploma na masasalat? Di naman ako nangongonsensya, sinasabi ko lang ito para mamulat ka, kasi wala kana sa mundo na mga bata lang ang naglalaro at mga poste na lamang ang nakatayo.

Paulit ulit akong nagpapasalamat dahil isinilang ako sa mundo na hindi salat. At sa ngayon kung problema lang ang paguusapan ay mga magulang pa natin ang nagdadala nyan. At wag ka, dahil hindi mo mapipigilan ang panahon na pasapitin tayo sa ganyang sitwasyon.

Sasalubungin ba natin ang bukas na walang kasiguraduhan? O mananatiling mangmang sa mabilis na pagbabago ng lipunang ginagalawan? Sabi nga sa wikang Ingles "There is nothing permanent except change." But even change is not permanent diba? So why practice? Anu daw? :)

Sayang ang utak kung di gagamitn at pagyayamanin. Paano mo nga ba haharapin ang mga suliraning darating? Sa tingin ko ay simulan mo sa pagdarasal at tapusin sa pamamagitan ng pagiging masipag at walang alinlangan. Dahil sa mundo na ito ay walang bago, kung hindi mo yayakapin ang landas na tutunguhan ng isip mo.

Nasubukan mo na bang kumain ng Madami pero gutom ka pa rin? E ung tipong gutom kana pero wala ka namang kakainin? nakakainis no? Nararanasan ko to at alam kong kayo din ay di nalalayo sa kalagayan ko.

Pasukan na naman, ang iba ang ready na sa pagtapak sa silid aralan at armado ng mga bagong mga kagamitan. Halos di makatulog sa kakaisip at naiinip na sa paparating na bagong umaga. Pero hindi lahat ng bata ay ganyan ang nararamdaman, ang iba ay hindi makatulog dahil walang pambaon at walang gamit na mailalabas para mapayabong ang sarili sa pamamagitan ng edukasyon. Ang mas masaklap ay ang iba na di makakapasok dahil sa kulang sa prayoridad ang mga magulang para sila ay bigyan ng magandang edukasyonl. Di ba dapat LAHAT ng BATA ay makapag-aral? Kumpleto ang gamit? May mga bagong damit? Ang nakakalungkot na sagot ay isang malaking "HINDI".

Ang tao nga naman, may walaaaaaang katapusang kagustuhan. Ipagkaila man ng bawat isa ay mahirap paniwalaan at tyak hahaba ang ilong kapag mali ang tinuran. Sino ba naman ang ayaw ng Kaginhawahan? ito na nga ang inaasam ng bawat isa na kadalasan ay nauuwi sa Kasakiman at Pagiging makasarili sa lipunang ginagalawan.

Pag naiisip ko ang nakaraan ay maraming tanong akong nais bigyan ng kasagutan. Pano nga ba kung hindi namatay si "Ninoy"? Ano kaya ang mangyayari kung nakatakas at hindi nabaril si Rizal? Paano nga kaya? May sagot ba? Hindi kasi nangyari kaya wala.

Marami ngang nangyayari na sadyang mailap sa bawat isa. Na sa hinaba haba ng paghihintay ay mauuwi lang pala sa wala. Pero sabi ko nga sa sarili ko "Ang lahat ay may dahilan, depende yan kung gugustuin mo at mananalig ka sa kakayahan mo". At kahit ayaw mo ang mga nangyayari sa paligid mo ay sa tingin mo ba ay ang lahat ay kapareho ng nararamdaman mo? Mangyari man o hindi ang mga inaasam natin sa buhay ay hindi ito dahilan para mawalan ng tiwala sa sarili at sampalataya sa Maykapal. Dahil ikaw sa sarili mo ang magdadala sayo sa tagumpay at kasama mo ang Maykapal para ikaw ay gabayan patungo sa tuwid na daan. At tandaan: May mga pangarap na kahit di naplano ng husto ay NATUTUPAD at NAGKAKATOTOO :)

After natin masaksihan ang kasaysayan na ating pinagsaluhan, ngayon tayo ay nakapaloob sa isang lipunan na dapat makiaalam. Matapos ba nating ipahayag ang ating boses sa nakaraang halalan ay tayo ay mananahimik nalang? Dapat pa nga tayong maging mapag matyag dahil maaaring sa isang iglap ay kainin tayo ng sistema na ang makikinabang ay SILA!

Marami akong Akala sa buhay na hanggang sa hulo ay akala parin. Una ay ang maging TAHIMIK sa gitna ng pang gigipit na pinagsisihan kong labis dahil sa dami ng tumatangis. Naiinis ako sa sarili ko noon dahil wala akong nagawa para ipaalam ang nakita kong kamalian at ang mas masaklap ay iba naman ang ginawang praktisan. Na sa hirap na ng buhay ay sinusubukan pang kwartahan at pag di pa nakuntento ay maging ang walang bayad ay pinababayaran.

Ikalawa ay noong hindi ako nakialam sa isang malaking bagay na ang binigay sa akin ay matinding bagabag. Parang multo na dumadalaw sa araw araw at ni holiday ay walang pinapalampas. Ako lang ba ang may lakas ng loon na magreklamo? O sadyang naging pipi na ang mga tao sa mundo? My frustrations are getting higher and higher, ni hindi ko pinangarap na makita ang bayan ko na ang sariling mga tao ay sila sila mismo ang nang gagago! Ang ikatlo ay ganito. Sa isang sitwasyon na nakataya na ang buhay mo, ano kaya ang gagawin mo? Naglilinis ako ng tenga at hindi bingi sa mga usap usapan at sa maikling panahon ay aking mga napatunayan, akala ko pipi lang ang mga tao un pala nadamay na ang tenga sa pagiging baldado.

Kaawa awa o nakakatawa? Ganyan ang turing satin ng iba, nasa posisyon na nga at binabayaran ng sambayanan ay andun parin ang intensyon na manggamit ng KABABAYAN! Maawa naman po kau sa kanilang pinagdadaanan! Dahil bawat sentimong kunukuha nyo sa kanila ay pagod at hirap ang bibubuno nila. Maaatim nyo kayang ipakainin sa inyong mga anak ang pera na nanggaling sa hindi maganda? O manhid na ang inyong sikmura sa ginagawa na di kaaya aya? Matuto sana kayong maging tapat sa tungkuling sinupaan na hindi porket ginagawa ng inyong mga kasama ay gagawin nyo na. May kasabihan nga ang mga bata na, “Gaya gaya putomaya, paglaki BUWAYA!” tama diba? Bagay na bagay sa gawain nila.

Kung hindi man mahihinto ang kanilang nasimulan ay pawang sa Dyos ko na lamang ipinauubaya, dahil wala akong kakayahan sa ngayon para sila ay magambala. Sabi ng ang isang kaibigan ay wag daw maghinay hinay dahil mabilis silang makaamoy ng kaaway. Hindi naman ako kaaway o anu man, isa lang naman akong bata na nagtatanong sa tamang paraan upang maisaayos ng mga baluktot na nakagawian. Na kung mamasamain nila ay malamang ay TINATAMAAN at sa kanilang mga ugat ay maninirahan.



Un lamang at maraming salamat! Sana ay hindi kayo sakop ng ALAMAT! Sulong KABATAAN!

Sabi ko sa sarili ko, uumagahin bako sa pagtingin sa kisame na walang hinihintay? Nakasabit ang pangarap sa bituin na natabunan ng mga ulap at isip na lumulipad na kasama ang diwa. Manhid na katawan sa maghapong hirap na lalung pinalala ng problema at mga suliranin na maging pipi ay hindi masabi.

I therefore realized that im not getting any younger, my mind was getting faster in degrading thoughts that are coming and surpasses all means by way of thinking. As time flies napansin ko na naiiwan nako, na sa tuwing lalakad ang mga barkada ko ay may kaparis ang kanilang mga kamay at di mapagkakaila na ako ay madalas na nahihiwalay.

Sa isang banda ay di naman ako nagtataka, di naman kasi ako naghahanap na katulad ng iba pero ramdam ko ang inggit na sakin lamang pumapalipit. Sa madaling salita ay nag-iisa na pag nagkagipitan na ay walang paghihinalaan kundi ang isa. Simula at sapul ay hinahayaan ko nalang, ang mga bagay bagay na dumaan sa kung saan saan, pero kung nagiisip pala ko nung mga oras na yon ay marahil ay di ko na sinulat ito para mabasa nyo. Dahil.. basta, ewan ko.

Hindi naman ako naghahangad na magkaroon ng makakasama, magpapasaya o dili kaya ay laging nagpapaalala. Ang kelangan ko ay ung tao na may sobrang laking pang unawa at may pasensya na lampas diyes kilometro ang haba. Ung tipong cool lang sa lahat ng bagay at may ngiti na nakakawala ng umay, at sa aking palagay ay pwede nang humimlay pag siya ay natagpuan. Pero hindi pa pala kasi wala pa nga sya. May isang kaibigan na nagbangit sakin, wag ko daw hanapin ang babae na para sakin dahil darating daw un kahit di hintayin. O sige, pagpalagay na nating natrapik, nadaan sa baha, walang masakyan, walang pamasahe at hindi pinayagan ng magulang. Sapat na bang dahilan para ako e mainip? Hindi sa puntong ito, dahil ang totoo wala naman talaga akong hinihintay at hinahanap. Ang nais ko lang ay ibahagi ang aking nararamdaman upang maipakita sa inyo ang tunay na kalagayan ng kabataan sa mundong ibabaw. Na naghahanap ng sobra sobra na nakaahin na sa mesa nya at walang kapaguran na maghanap pa ng iba.

Wag tayong malungkot sa ating mga kulang sa buhay, bagkos magpasalamat sa kung ano man ang sa atin ay ibinigay. Ung bang mabuhay tayo sa mundong ito ay kulang pa para maghangand pa ng mga luho? Luho nga bang maituturing? O sadyang isang pangarap na mailap na marating. Sabagay lahat naman ay nadadaan pagsisikap at mabuting pakikipagusap, hayaan nalang natin na maglaro ang pagkakataon at tsaka natin tignan kung may mapapala o wala. Dahil sa bandang huli ay tayoy tatanda na hindi paurong ngunit pasulong na hindi naghihintay ng kapalit sa bawat isang gawa, bagkos may pakinabang sa nakapaligid niya at sa mga naniniwala.

Habang nagiisip ako ng kung ano ang dapat kong isulat, sa playlist ko ay tumutugtog ang mga kanta na lagi kong naririnig sa mga kasiyahan na aking pinupuntahan. Banyaga man ang umawit ay kakaibang ligaya naman ang kanyang hatid. Ang katawan ko ay napapaindak ng kusa na hindi ko mapigilan, nagiging bihag ng isang espirito na gusto ng aking katawan na lumalamon sa aking kamalayan.

Hindi maikakaila sating mga kabataan na ito ang ating nais, hindi dahil tayo ay naaadik sa tawag nito kundi upang palayain ang sarili sa mga suliranin ng buhay na minsan ay sumira sa ating kamusmusan. Dito rin natin pansamantalang sinasara ang pintuan ng masalimuot na buhay, at binubuksan ang bintana ng paglaya na ating pinakakaasam asam.

Dito ko nakita ang saya at naramdaman ang malaking pag-asa. Na sa pamamagitan ng masasayang tugtugin, mga serbesa at pulutan na nakaahin at samahan pa ng mga kaibigan at barkada na hanggang sa iyong pagtanda ay karamay sa lahat ng bagay, ay doon mo mararamdaman ang totong kahulugan ng saya. Hindi ko alam kung bakit masyado akong emosyonal sa puntong ito at nakukuha kong itangis ang mga nararamdaman ko sa pamamagitan ng mga titik na naisulat ko. Nais ko lamang kontrahin ang mga nagsasabi na ang mga kabataan ngayon ay walang kalalagyan, na puro saya ang hanap at puro problema ang dala. Ramdam ko ang pinagdadaanan nila at alam kong kayong mga nakakabasa ay hindi nalalayo sa kanilang mga problema.

Nagiisip, gumagawa at nakikialam. Ganyan ang gusto kong simbolo ng kabataan, pero sa likod ng pagiging aktibo at hasa sa paglaban sa realidad ay mayron tayong puso na malambot pa sa mamon na handang makinig at tumulong. Ung tipong nagiging one sided kunwari upang ang kaibigang nagkakaranas ng pagsubok ay tumatapang sa pamamagitan ng iyong tulong.

Lahat naman ng tao ay may pupuntahan, maging ito man ay makakabuti o makakasama. Sa patuloy natin na pagtahak sa daan patungo sa tagumpay ay nais nating lumaya paminsan minsan. Na hindi bakasyon ang habol kundi ang pansamatala na makawala sa masalimuot na mundo na pinagagana ng mga ganid at sakim sa sanlibutan. Tayo man ay madalas na sabihan na pahirap, walang kwenta at sakit ng ulo ng magulang, tayo naman ay may papatunayan. Na ang sumulat at nagbabasa nito ay sa hinaharap ay titingalain ng bawat isa na nanlalait ang nanghahamak sa pangalan na ibinigay ng tao na sa iyo ay nagsilang. Tayo man ay nagsasaya ay din naman ibig sabihin na sarili lamang natin ang ating iniisip, iyon ay dina kailangang ulit-ulitin dahil sa pagdating ng bukas na tayo ay gigising ay dala natin ang pag-asa na kasama sa ating PAGSASAYA.

Pag wala kang magawa, nasa bahay at batong bato sa buhay mo, halos maubos na ang buhok sa kakakamot mo dahil bored na bored kana. Kung walang net connection sa bahay nyo sigurado ako na remote ng TV ang hawak mo.

Kung maaga kang nagising malamang ang pinapanuod mo ay unang hirit, umagang kay ganda at SAPUL(fav ko yan)! Kung tanghali naman ang gising sayo ng kama mo na kulang nalang ay ipaghele ka maghapon, tyak ang aabutan mo na ay si Vice ganda at Amy Perez sa walang katapusang okrayan at sabunutan. Kung hapon naman hanggang gabi ay si Agua a bendita na ang bentang benta sa ating mga tahanan.

Isipin mo, libre nga ba ang telebisyon a pinapanuod mo? Kung oo. Susmaryosep! Gumising ka sa katotohanan na ang mga yan ay panloloko lamang. May bayad ang panunuod nito dahil: Una. Kuryente ang nagpapagana sa TV mo para makita mo ang nasa loob ng cathode ray tube na nasa harapan mo. Summer pa naman kaya bentang benta ang dahlia ng Meralco sa tinatawag na Law of Supply and Demand. Alam ko naman na di lang Meralco ang nagbibigay satin ng kuryente kundi magkakasabwat silang tatlo para pataasin ito. Isipin mo naman, kahit anong tipi dang gawin mo, pagdating ng bill mo ay mapapamura ka sa taas nito.

Ikalawa. Napansin mo ba ang mga buwisit na mga adds ng ibat – ibang kumpanya? Dito nakakakuha ng pondo ang mga networks para mapanatili ang kanilang serbisyo at mas tangkilikin ng mga tao. At ang masakit pa dito, nuknukan na nga sila ng istorbo sa pinapanuod mo ay sa ATIN pa sila kumukuha ng ibabayad sa mga networks na ito! Ang gastos kasi nila sa adds ay sinasama nila sa kanilang computation of expenses bilang advertising expenses(accounting!). Sa atin nila binabawi ang nagastos nila sa mga produkto na ginagamit o binibili natin, sa pamamagitan ng paunti unting pagtataas ng presyo ng mga bilihin. At bukod pa dito ang buwis na kinukuha ng Gobyerno na napupunta sa bulsa ng ibang lapastangan na mga pulitiko!

Napansin ko lang naman ito, kasi naglipana sila sa paningin ko. Opinyon ko lamang ang pinagana ko at alam ko na madami ang sumasangayon dito. Diba? So ngayon. May bayad ang panunuod ng TV ha! :p

Sa pagpasok ng bagong taon, tinig ng karamihan ang aking naririnig at PINUPULSUHAN. May kanya kanyang kahilingan at pinakakaasam, ngunit walang tatalo sa tinig ng taumbayan na PAGBABAGO ang maasam. Balik sa totoong buhay na ating nakasanayan at pilit pa ring nireremedyuhan.

May ilan lamang akong puna, dahil sa tingin ko ito ang dapat nating itama. Una, isantabi na ang “NOBODY” na ginawa ng National anthem ng karamihan sa Christmas party. Parang awa niyo na, di naman natin naiintindihan ang sinasabi nila kanta pa tayo ng KANTA. Tanungin mo ang mga BATA, ano ang ating PAMBANSANG awit? “BAYANG MAGILIW!!”. Sino ang kumanta ng “NOBODY”? tiyak tumpak ang kasagutan may kasama pang palakpak at hiyaw. Malamang sa ganito KABATAANG PILIPINO ang talo. Ikalawa, ang paghingi ng PAGBABAGO na sa iboboto mo IPASASALO. Mukang malabong usapan ang kanilang gusto, gusto ng PAGBABAGO ngunit sa sarili nila ay walang makitang PAGBABAGO.

Kumikitid na ata ang utak ng KARAMIHAN, nagpapadala na lamang sa sinasabi ng iilan. Binibigyang kahulugan ang gustong mangyari sa pamamagitan ng SALITA, at makita mo nalang mamaya ay NAKATUNGANGA. Pano darating ang PAGBABAGO na inaasam mo kung nagiging preso ka sa sarili mong mundo? Malulungkot ka nun sigurado dahil walang dadalaw sayo kundi multo na lamang ng SARILI mo, na walang ginawa kundi magtago sa LOOB mo sa kahihiyang dinudulot mo.

Meron nga pala akong kwento, ibibida ko sa inyo ang aking naranasan noon lamang nadaang mga araw. Sumakay ako sa taxi, nagpahatid ako sa destinasyong di kalayuan ngunit ginto ang bayaran. Hindi nako nagreklamo kay Suansing(Chair ng LTFRB)sa mga abusadong drayber na ayaw magsakay, kinontrata na lamang ang tsuper na sa tingin ko ay hindi kampon ng kadiliman . Tinanong ko si mamang tsuper, “Magkano ho ang kita nyo sa isang araw?” Nagulat ako sa sagot nya na “Sapat lamang upang makapagpaaral ang dalawang high school kong anak sa secondaryang paaralan”. Akoy talagang nagulat at napipi sa kanyang sambulat, naisip ko na lamang ang hirap na di ko nararanasan dahil maghapon niyang pinagpapaguran para lamang may maiuwing konti sa hapunan.

May isa pa kong napansin at minabuti na sa inyo ay sabihin. Mabuti pa ang gobyerno nangagalaga sa KALIKASAN dahil sa nabubulok na sistema na walang pinagbago mula ng sumikat tayo sa kurupsyon. Marami sanang pera ang PILIPINAS kaya lang sa itim ng budhi bumabagsak.

Bago matapos ang akda na ito ay nais kong itanong sa inyo kung para saan ang PAGBABAGO? Mukha kasing nasasawa nako sa paulit-ulit na pagsambit nito ng mga may AMBISYON na maluklok sa pwesto. Nauubos na ang pasensya ng karamihan at tila isang kandila na dulo na lamang ang natitira dahil napagod na para ilawan ang akala nya ay magtutuwid sa kanya. Isa lang ang hangad ko, ang umunlad ang baying ito na ang gumalaw ay lahat tayo at huwag iasa sa kung kani-kanino. Dahil tandaan mo na nasayo ang ikauulad mo at wala sa palad ng katabi mo.

Ang BAGONG TAON ay parang GRADUATION, isang PAGTATAPOS at isa din namang BAGONG PAGSUBOK. Magtatapos ka hindi dahil iiwan mo sila, ngunit PAGSUBOK ito para MATUTO at LUMIPAD ka pa. Natapos man ang isang yugto tiyak ay may parating na panibago, na hihigitan ang mga natapos mo at SUSUBUKAN ang katatagan mo. Magagamit natin ang paglipas na ito hindi lamang sa ating PAMAMAALAM, kundi isang PASASALAMAT sa isang TAONG NAGDAAN na sa atin ay nagbigay ng HUSAY at KAALAMAN.

Isang pag-alaala sana ang ating gawin, bigyang oras na ito ay silipin dahil ito ay hindi maipag-kakaila na parte na ng buhay natin. Nagpasalamat ka na ba sa mga taong sa munting paraan ay NATULUNGAN ka? E Sa mga taong binigyan ka ng halaga? At ung mga taong hindi mo akalaing importante ka pala? Minsan nakakalimutan natin sila na hindi natin akalain na may NAIAMBAG pala, sa ating BUHAY upang tayo ay patuloy na UMUNLAD.

Ang BAGONG TAON ay kwento ng PAGSUBOK, na naging KALABAN natin sa mga PROBLEMA at mga MADIDILIM na yugto sa ating buhay. Kwento din ito ng SAYA, na naghatid sa atin ng TUWA at ligaya sa bawat isa. Marahil tayo ay may mga PANGAMBA kung sa darating na taon ay MAKAKAYA pa ba. Ang tanging sagot ko ay OO dahil nandyan ang bawat isa, marahil hindi mo pa kilala ngunit malay natin sa hinaharap ay magiging KAIBIGAN at KATUWANG mo pala.

Hindi isyu ang pagiging MALAS sa pagtatapos ng TAON, ito ay kung PINAHALAGAHAN mo ba ang bawat PAGKAKATAON o hinayaan mo na lamang na gumulong ito sa BALON. Marami sa atin ang hindi na MAKAPAGHINTAY, gusto nang makitang magliwanag ang KALANGITAN at kumislap ang luces na SISINDIHAN. Ngunit sa isang malabong parte ng LANGIT ay NAGKUKUBLI ang may mga MADIDILIM ang ISIP. Tila sawa na sa hirap dahil sa mga dinanas, at nauubos na ang pasensya sa tila ba ay pagong na pagusad ng BAYAN nila.

Sa pangwakas ay nararapat na tayo ay MAGPASALAMAT, sa mga TAONG sa atin ay NAGMULAT sa tunay na KATOTOHANAN na dapat nating MAINTINDIHAN, sa mga bagay na dapat MAUNAWAAN kahit medyo MASALIMUOT ang pinagmulan at sa mga NAIAMBAG na KATALINUHAN na BABAUNIN natin mapakailanman. Sila ang mga taong likas ang KAMAY na tumulong upang malaman natin kung SINO tayo, sapat para maipagmalaki ang ating SARILI sa kaninu man at maitayo ang bandila ng KATAPATAN.

Madami tayong pagsubok sa bawat araw ay nagdaan at hindi matatawaran ang mga ALA-ALA na tumatak na sa isipan. Maraming NAGANAP sa ating nakalipas ngunit sa hinaharap ay isang malaking PAGSUBOK ang magaganap. Hindi natin alam kung SAAN tayo tutungo ngunit sa tamang PAGUUGALI tayo ay itatampok, sa tunay na TAGUMPAY na sa atin ay naghihintay at sa PAGBABAGONG pinapangarap natin mula ng tayo ay IPINANGANAK.

Isa lamang ang hiling ko, na sana lahat tayo ay hindi humiling ng material kay Bro. Kundi hingin natin na tayo ay PATATAGIN sa mga pagsubok na ibibigay nya sa atin. At sa PAGBABALIK TANAW na ito SANA nawa ay nakatulong ako sa aking BAYAN na ipaglalaban ko, at sa mga TAO na nakabasa nito na walang sawa na binibigyang buhay ang PAGSULAT ko. “Mali ang LAGING UMASA, pero mas lalung MALI kung MAWAWALAN na agad ng PAG ASA!” – ito sana ang maging gabay ng bawat isa dahil marami na sa atin ang NAGPATUNAY at nagsabing “MAY PAG-ASA PA”.

Maligayang BAGONG TAON sa ating lahat! Tayo nawa ay PATNUBAYAN ng POONG Maykapal!

Sa palagay mo ba ay nakakatulong ka sa PAKIKISAWSAW mo sa isang sitwasyon na wala ka namang KINALAMAN? Sadya nga bang nakakatuwa na ikaw ay UMEPAL sa isang eksena na hindi naman ikaw ang BIDA? Lumabas tuloy ang ugali mong KONTRABIDA na hindi nila alam na meron ka pala. Para lang yang isang bata na nadapa na at imbes na itayo ay pinagtawanan mo pa.

Biglang pumasok sa isip ko ang isang istorya na hindi ko lubos maisip ang sobrang babaw ng pinagmulan. Dahil lamang ito sa insecurity na nararamdaman matapos ang hiwalayan na mababaw pa sa low tide sa aming bayan. Nagngingitngit sa galit na hindi maintindihan, panay PARINIG kung saan saan na kulang nalang ay ibroadcast sa buong bayan at higit sa lahat nakikialam sa ginagawa ng iba na wala naman SIYANG kinalaman.

Nakakalungkot isipin na ganito tayo kung minsan na dahil sa pinaniniwalaan ay kayang ipagpalit ang pag-kakaibigan. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay maririnig mo ang TAMA sa bawat isa, marahil hindi nya sasabihin ang lahat ng nalalaman nya upang sa maikling panahon ay MATAUHAN ka sa mga ginagawa mong hindi kaaya-aya.

Paano nga timbangin ang TAMA pero hindi dapat at ang MALI na nararapat? Parang ang hirap intindihin ngunit ito ang realidad na dapat nating harapin. Gagawin mo ang tama kahit may masaktan upang nasa matuwid ang iyong landas na ginagalawan at nilalakaran. At kung MAKIKIALAM ka man ay sa ikaaayos na lamang at higit sa ikakukumplikado pa ng mga bagay bagay. Dahil pagdating sa dulo ng walang hanggan ay baka ikaw pa ang magiging dahilan kung bakit sila ay hindi magkaunawaan.

Maraming KABATAAN ang sa tingin ko ay nagiging bilango ng sariling kahinaan. Mawala ang syota, walang pangyosi at kung minsan ay tila mo lango sa impluwensya ng dilim na hindi MATALIKURAN. Ganyan na nga kaya ang kabataan sa ating panahon? Abay tila tayo nadin ang gumagawa ng hukay sa seminteryo na hindi pinaglilibingan ng karamihan, dahil mga halang ang kaluluwa ang dito ay mga nahihimlay.

Ang punto ko lamang ay maging obdyektibo sana tayo sa lahat ng bagay, sitwasyon at desisyon na ating PAKIKIALAMAN, timbanging patas kung ano ang tama at wag manghiram ng panimbang sa tinderang mandaraya. Dahil pag ito ay napagtagumpayan mo ay HAHANGAAN ka at sasaluduhan ng mga makakakita sayo, kahit pa sila ay hindi pulis o sundalo. Ang importatante ay pinairal mo ang pagiging mababa mo at hindi pinakita ang KABABAWAN ng kokote mo. Malay mo lahat ay magtatakip ng sumbrero kung nais man nilang MAKIALAM sa buhay mo, o ang pagtatangka na sirain ang mga PANGARAP mo.

Sadya nga bang MALAS ang bilang na LABINTATLO? HUDAS kung tawagin nating mga Pilipino, ngunit ang basehan ay nagpasa-pasa lamang kung kani-kanino. Maraming tanong na gumugulo sa isip ko kung bakit tinawag na MALAS ang nasabing NUMERO. At sa ngayon ay balak kong ibahagi ang pananaw ko sa kung ano nga ba sa akin ang numero LABINTATLO.

Isang kwento ang narinig ko na NAKAPAGPABAGABAG sa isipan ko, at hindi ko alam kung papaano sumiksik sa kokote ko ay idealismo na pinagkaloob nito. Isang karumal dumal na pangyayari na hindi ko malaman kung pano ipaliliwanag, dahil sa isipan ko ay hindi rin malinaw ang mga naganap.

May isang lalaki ang nagpakalango sa DROGA, at akala niya ay maglalayo sa kanya sa tunay na problema. Ngunit ang hindi nya alam ay maglalapit pala sa kanya, sa kapahamakan na papasukin pa lamang niya. Animo’y may BUMULONG at NAGDIKTA ng isang utos, na walang tangging agad niyang sinunod.

Nagdilim ang kanyang mga mata at ang buong paligid, at ang tanging maliwanag lamang ay ang UTOS na sa kanya ay sinambit. Sa kusina sya ay dumiretso at kumuha ng mga kutsilyo, at walang habas na PINAGSASAKSAK ang mga inosenteng walang ALAM sa tunay niyang MUNDO. Isang magiting na ina ang sumaklolo dahil ang kanyang munting ANGHEL ay nasa peligro. Walang sinino ay taong yaon na walang sinusunod KUNDI ang matalinhagang BULONG. ”ISA, umabot hanggang tatlo. IKALAWA, marahil sumagad hanggang pito at IKATATLO tinapos sa pangLABINGTATLO.” At dito natapos ang bilang ng DIABLO.

Matapos ang pangyayari ay ako’y hindi mapakali sa lupit ng sinapit ng mga inosente, Nang ang DIABLO ay naghasik ng GALIT. Kinasangkapan ang isang lumilipad ang isip sa pamamagitan ng pagsanib sa drogang kanyang hinihitit. Pati yata ang NAGBALITA ay sinaniban din, Nang kanyang nilathala ay KAMUNDUHAN sa gitna ng pasakit. Tama bang bigyan ng kulay ang isang kahindik hindik na karanasan sa mga naririnig sa kung kani-kanino lang? Marahil kaya din sila napagsasamantalahan ay dahil sa ugali nilang minsan ay mapagbintang.

Kinakapos na yata ang mundo sa kampon ng LIWANAG, Bagkos ay dumadami ang lumalahok sa grupo ni SATANAS. Dumidilim ang liwanag na parang may bagyo at nagsisimulang sumikat ang araw sa ilalim ng MUNDO. Gumagawa ng lagusan para sa mga taong walang kapupuntahan kundi ang impyerno, at walang ibang landas kundi kay Satanas. Napaghahari nila ang KASAMAAN imbes na sumama sa pagkakalat ng KABUTIHAN, at pinaghahari ang mga masasamang kaisipan. Palagay ko tayo ang kawawa sa ating PAGLALAKBAY na mahaba, na kung PATATALO sa tukso ay tiyak ITATATAK sayo sa IMPYERNO ang numero LABINTATLO.

Maraming salamat sa isang kaibigan na ipinagkatiwala ang KABAITAN, sa pamamagitan ng mabuting pakikipag-ugnayan ay naisulat ang aking pananaw. Ang sa akin lang naman ay opinyon at hindi pakikialam sa kung SAAN man kayo nasisiyahan. Malay mo ikaw ay naliligaw, at pwede kitang ihatid sa TAMA at tuwid na kaisipan. Huwag nating hayaan na mangyari muli ito, at sundan ang daan patungo sa PAGBABAGO. Dahil kung magaganap muli ito marahil MAKAKASAMA mo ang mahilig bumulong na NAKABASE sa impyerno.