►Opinyon ng Malikot na Imahinasyon

Hello Philippines and hello World. Yan ang bati ni Cap. Ronaldo Mendoza sa bisperas ng laban ni Venus Raj. Ano ang kanyang kailangan? Simple lang, maibalik sya sa pwesto at kwestyunin ang desisyon ng Ombudsman.

Were caught asleep in a tense situation while waiting for another move or an explosion. Sumabit ng malupit ang Perlas ng Silangan na nagresulta sa pagsigaw ng katarungan ng nasa katabi nating Island.

Who’s to blame? No one? Ganyan tayong mga Pilipino, turo dito turo doon. Pero nakalimutan yata nila ang principle ng pagtuturo na ginawan ko ng sariling bersyon, “once you point a finger, remember that there are three fingers left and are currently pointed to yourself”.
Nagkaroon tuloy ng permature publicity ang “Philippines” sa trending topic ngtwitter at facebook. Sari saring komento pero ang mas masakit ay kapwa Pilipino ang biktima dito. Ikinakahiya ang sariling lahi sa ating bansa at sa home bae ng mga biktima at “RACISM” ang pamamahiya.

Walang nanawagan ng kapayapaan kundi ko pa nakita ng tweet ni Jackie Chanand i quote “HK is a nation built by a lot of different people..don’t worry! We do not hate!”

Madaling manisi pero ang solusyon sa lahat ng suliranin ay magsisimula sa sarili. Mas mainam na nga naman ang sobra kesa laging kulang. Kulang ang gamit ng ating Kapulisan. Ang media ay masyadong naging bayani sa panahon na nakatutok sa mahalagang issue ang sambayanan. Ang mga USI ay nagkalat kaya ang isa sa kanila ay tinamaan at ang mas nakakainis ay ang nagpapicture pa na mga ignorante na lalong ikinainit ng ulo ni mga HK nationals.

Kawawa ang mga namatay, kawawa ang pamilya ni Mendoza at kawawa ang sambayanan. Mabuti nalang at nakabawi si Venus Raj na pansamanatalang pinawi ang muhi ng bawat isa. Kaya ngayon ay tutok satin anmg buong mundo, at di naman ako nawawalan ng pag-asa na makakabawi ang lahing Pilipino.Ganyan naman tayo, sanay sa gipitan at hindi papatalo kahit inaapakan!

Malinaw sa bawat isa na ang buhay ay hindi madali. Ika nga sa isang t-shirt na nakitako, "Ang buhay nga naman parang BATO, Its hard!" Tama nga naman, di nako nagtataka sa mga kababayan ko kung bakit dumadaing sa lahat ng bagay gaya ng mainit, nagugutom, at inaantok. Natural yan pero matuturing na sakripisyo kung dadaanin sa pagiisip ko. Nalilito at naguguluhan nga ako e kung paano nakapasok ang isda sa lata na tinawag na sardinas. Isdang tanga nga daw sya, pero sakripisyo ang ginawa nya para may maiulam ka. Make sense?

Nakatawag pansin sakin ang mga matatanda na kahit may sakit na iniinda, may kahinaan na ang tenga at malalabo na ang mata ay nagtatrabaho pa para sa pamilya nila.Hindi ba kahanga hanga? Ngunit sa kabila ng lahat ay may nagsasamantala padin sa kanila na hindi naaawa sa kalalagayan nila.

Ang sakripisyo para sakin ay parang Espirito na pumasok sa loob ng bote ng coke, para bigyan ng kwela at dating ang paginom ng softdrinks. Parang itlog na sumama sa Mayonaise na kahit naglaho man ang dilaw sa ay go lang para sumarap ang Palaman. Para ding aso na lagging nakabantay at laging loyal na kahit walang pagkain ay keri lang dahil mas mahalaga ang pagpapahalaga sa amo nya. Pero sa lahat ng ito ay marami din ang ika nga ay epic fail sa fairy tale. Na parang nabasag ang bote ng coke at dina napakinabangan ang laman dahil hindi nagmulto ang espirito na nakapaloob sa kanya. Para ding lata ng sardinas na na naexpire at di na makain ang nasa loob na sana ay naipanlaman sa nagugutom na sikmura. At Para ding aso na nagbabantay pero nasilaw sa buto at pinapasok ang magnanakaw sa isang malalim na gabi. Lumalalim at umaangat, eto ang naisip ko na solusyon.Ginawang plastic ang lalagyan ng coke para ligtas sa basag at mainom ng lahat,nilagyan ang mayonnaise ng preservatives para mas tumagal ang buhay a tbinubusog ang aso para makapagbantay ng husto. Magulo hano? Pero nakikita ko na nagiging mainam para maisakatuparan ang bawat kagustuhan at pangangailangan ng tao sa mundong ibabaw.

Panay ako halimbawa kasi wala ako halos magawa, natulog na matagal ang aking diwa sa pagsulat at palagay ako ay tinamaan nako ng kalawang mga barko ng Pilipinas ay matatagpuan. Dahil maging ako ay nagsasakripisyo din dahil maraming dapat na gawin, madaming dapat patunayan,madaming nararapat na itama at kailangang mapuna. Kanya kanyang sakripisyo, magkakaibang resulta. Pero sa kabila ng lahat ay hindi nahulog ang diwa dahil sa sariling pamamaraan ay nakalikha ng hindi maitatanging kabutihan sa kapwa. Pamilya man, kaibigan at strangers sa kahit saan ay may mapupulot na aral at may mararamdaman na kasiyahan hindi lang sa pamamagitan ng tawanan, higit sa lahat ay ang hindi showy na pagmamahal na nagtatago sa SAKRIPISYO na bansag ng karamihan. :)



Ano nga ba ang saysay ng puso na kahit hindi pa nagiging saging ay naluluto na natin at masustansya paring kainin? Matagal na inaalagaan at kung hihintayin ng lubusan ay tsaka pa lang makikita at malalasap ang tagumpay ng pamumunga at ginhawa sa pagtangal ng mabigat sa kanya(puno ng saging). May nagsabi na kaya na ang saging ay nagmamahal din? Na ang kanya talagang gusto ay magbigay ng pagkain at buhayin ang mga tao na sa bunga nya ay kakain. Pero sa lahat ng puno ay sa kanya ako bilib sa taglay nyang pag-ibig. Ilabas ba naman ang puso at ipangalandakan sa mundo at ibigay sa tao ang BUNGA nito. At habang nabubuhay ay magsisilbi hanggang sa huling sandali na bunga nya ang kapalit. I found it sweet!

Talaga nga naman na masarap ang mga bagay na pinaghihirapan at hindi dinadaan sa santong paspasan. Kung si Juan Tamad ay naghihintay sa Bayabas na mahulog nalang habang nakahiga ay di natin sya masisisi. Maliban sa sya ay tamad(daw), ay isa din syang pasensyoso at mapaghintay na tao. Sinabi ba sa kwento na si Juan ay sadyang tamad para kunin ang hinog ba Bayabas? hindi naman diba? Malay ba natin kung hilaw pa yon at hinihintay nya talaga at binabantayan para hindi makuha ng iba? Ewan ewan sadyang bitin ang kwento na kung iisipin natin ay masama syang tao, larawan ng katamaran at nahusgahan dahil sa pagpapakita ng kanyang natural ba ginagawa. Pero ang hindi natin alam ay sa bawat tao ay may natatagong hiwaga na malalaman lamang natin kapag tayo ay nagbukas ng ating mga gunita at diwa.

Hindi matatapos kay Juan Tamad at sa Puso ng saging ang aking kwento. Pano kung ang puso ng Saging ang hinihintay mahulog ni Juan? Mas lalo kaya natin syang isumpa dahil sa kanyang katamaran at hindi magandang halimbawa? Ganito kasi tayong mga tao na mahilig manumbat at naninisi kahit hindi kasali sa problemang kinakaharap ng kapwa. Tama nga na si Juan ay nagbigay ng hindi magandang halimbawa pero para sakin ay sya'y may dugong Bayani at may aral na ibinaba sa lahat ng PILIPINO na hanggang ngayon ay humihinga at nakikipagsapalaran pa. Wag nating kalimutan na sya ay PILIPINO na nagtataglay ng isang malupit na pangalan at nagmulat satin sa "KATAMARAN" na sakit ng lipunan, na nararapat mawala sa bawat isa at magkaroon ng puso ng saging na mapagbigay sa KAPWA nya.