►Opinyon ng Malikot na Imahinasyon

Sabi ko sa sarili ko, uumagahin bako sa pagtingin sa kisame na walang hinihintay? Nakasabit ang pangarap sa bituin na natabunan ng mga ulap at isip na lumulipad na kasama ang diwa. Manhid na katawan sa maghapong hirap na lalung pinalala ng problema at mga suliranin na maging pipi ay hindi masabi.

I therefore realized that im not getting any younger, my mind was getting faster in degrading thoughts that are coming and surpasses all means by way of thinking. As time flies napansin ko na naiiwan nako, na sa tuwing lalakad ang mga barkada ko ay may kaparis ang kanilang mga kamay at di mapagkakaila na ako ay madalas na nahihiwalay.

Sa isang banda ay di naman ako nagtataka, di naman kasi ako naghahanap na katulad ng iba pero ramdam ko ang inggit na sakin lamang pumapalipit. Sa madaling salita ay nag-iisa na pag nagkagipitan na ay walang paghihinalaan kundi ang isa. Simula at sapul ay hinahayaan ko nalang, ang mga bagay bagay na dumaan sa kung saan saan, pero kung nagiisip pala ko nung mga oras na yon ay marahil ay di ko na sinulat ito para mabasa nyo. Dahil.. basta, ewan ko.

Hindi naman ako naghahangad na magkaroon ng makakasama, magpapasaya o dili kaya ay laging nagpapaalala. Ang kelangan ko ay ung tao na may sobrang laking pang unawa at may pasensya na lampas diyes kilometro ang haba. Ung tipong cool lang sa lahat ng bagay at may ngiti na nakakawala ng umay, at sa aking palagay ay pwede nang humimlay pag siya ay natagpuan. Pero hindi pa pala kasi wala pa nga sya. May isang kaibigan na nagbangit sakin, wag ko daw hanapin ang babae na para sakin dahil darating daw un kahit di hintayin. O sige, pagpalagay na nating natrapik, nadaan sa baha, walang masakyan, walang pamasahe at hindi pinayagan ng magulang. Sapat na bang dahilan para ako e mainip? Hindi sa puntong ito, dahil ang totoo wala naman talaga akong hinihintay at hinahanap. Ang nais ko lang ay ibahagi ang aking nararamdaman upang maipakita sa inyo ang tunay na kalagayan ng kabataan sa mundong ibabaw. Na naghahanap ng sobra sobra na nakaahin na sa mesa nya at walang kapaguran na maghanap pa ng iba.

Wag tayong malungkot sa ating mga kulang sa buhay, bagkos magpasalamat sa kung ano man ang sa atin ay ibinigay. Ung bang mabuhay tayo sa mundong ito ay kulang pa para maghangand pa ng mga luho? Luho nga bang maituturing? O sadyang isang pangarap na mailap na marating. Sabagay lahat naman ay nadadaan pagsisikap at mabuting pakikipagusap, hayaan nalang natin na maglaro ang pagkakataon at tsaka natin tignan kung may mapapala o wala. Dahil sa bandang huli ay tayoy tatanda na hindi paurong ngunit pasulong na hindi naghihintay ng kapalit sa bawat isang gawa, bagkos may pakinabang sa nakapaligid niya at sa mga naniniwala.